به وضعیتی اشاره دارد که تولید نفت از یک مخزن نفتی به طور متعادل و با تغییرات کمتر در طول زمان انجام می‌شود. در این حالت، تولید نفت به نسبت استخراج و تزریق مواد مختلف مانند آب، گاز و سیالات شیمیایی به مخزن، به خوبی تعادل یافته است.
در حالت شبه پایدار، تأثیر عواملی مانند تزریق سیالات بهینه، کنترل فشار مخزن، تزریق گاز قابل جذب، تزریق آب تعادلی و مدیریت مخزن به منظور حفظ تعادل فشار، کاهش تراوش ناهمگن و افت کیفیت نفت کاهش می‌یابد.
دستیابی به حالت شبه پایدار در مهندسی نفت اهمیت بسیاری دارد زیرا موجبات بهره‌وری بیشتر، کاهش هدررفت منابع و حفظ عمر مفید مخزن را فراهم می‌کند. برخی از راهکارهای مهم برای دستیابی به حالت شبه پایدار در مهندسی نفت عبارتند از:
1. مدیریت تزریق مواد: استفاده از روش‌های بهینه تزریق مواد مانند آب، گاز و سیالات شیمیایی به مخزن می‌تواند به حفظ تعادل و کنترل تولید نفت کمک کند. تزریق مواد باید با توجه به خواص مخزن و نفت، نرخ تولید و تغییرات فشار مخزن انجام شود.
2. کنترل فشار مخزن: حفظ تعادل فشار مخزن از اهمیت بالایی برخوردار است. استفاده از روش‌هایی مانند تزریق گاز قابل جذب، تزریق آب تعادلی و کنترل فشار چاه‌ها می‌تواند به حفظ تعادل فشار کمک کند و ناپایداری‌ها را کاهش دهد.
3. مدیریت مخزن: بررسی و تحلیل دقیق مخزن و شرایط آن از اهمیت بالایی برخوردار است. شناخت دقیق از خواص فیزیکی و شیمیایی مخزن، تراوایی سنگ مخزن، خواص نفت و دیگر عوامل ارتباطی با مخزن کمک می‌کند تا راهکارهای مناسب برای حفظ حالت شبه پایدار در نظر گرفته شود.
4. استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته: به کارگیری تکنولوژی‌های نوین و پیشرفتهمچنین می‌تواند در دستیابی به حالت شبه پایدار در مهندسی نفت موثر باشد. از جمله این تکنولوژی‌ها می‌توان به تزریق گاز قابل جذب، استفاده از سیستم‌های هوشمند برای کنترل فشار و تولید، استفاده از روش‌های بهینه سازی تزریق مواد و استفاده از تکنیک‌های بهینه سازی تولید اشاره کرد.
در نهایت، حالت شبه پایدار در مهندسی نفت بهبود بهره‌وری و کارایی عملیات استخراج نفت را به همراه دارد و به حفظ منابع و حفظ محیط زیست کمک می‌کند. این حالت می‌تواند به عنوان یک هدف مطلوب در بهره‌برداری از مخازن نفتی در نظر گرفته شود.
