درود به دوستان عزیز و همکاران عزیز
من راستش مجبور شدم بیام رشته ی نفت
و هم اکنون منتظر اعلام ثبت نام در سایت آزمون هستم
من متولد دهه ی ۶۰ سال ۱۳۶۷ و الانم ۳۰ سال سنم
هست و این دومین بچلور من هست که قصد نام نویسی دارم
اوضاع اشتغال در این حوضه دس خوش تبعیض
و متاسفانه شرایط خیلی بد هست
و من در اولین فرصت که بتوانم فارغ التحصیل شوم
اولین امیدم استخدام دوم داشتن شرکت خصوصی
سوم مهاجرت به هرسویی ازین دنیا هست
البته من گلایه زیادی دارم از وزارت نفت و شخص وزیر
هیج جای دنیا شروطی برای استخدامی ندارن
بلکه به فعالیت علاقه و داشتن علم و تبحر لازم در هر رشته توجه خاص نشان می دهن که این خودش عامل پیشرفت و موفقیعت هست
اما در کشور ما همه چیز بر عکس هست.
حال سوالم اینجاست که چند نفر از شما واقعا
نسبت به مشاغل نفتی احساس رضایت دارید؟
و دوم که به دلیل عدم کفایت و سرمایگزاری در
منابع انسانی و ... چقدر امیدوار هستید که بتوانید
استخدام شوید و مشغول کسب و کار در این حوضه شوید؟
به نظر من این رشته همچون سایر رشته های دیگر انقدر لبریز نشده کماکان همه ی چاههای نفتی مان هنوز به من و شما و سایرین احتیاج دارد
اما سوال من اینجاست تا کی باید در ارزوی برداشته شدن موانع و اشتغال امیدوار ماند ؟
در حال حاضر تفکر غالب این هست که چون تکنولوژی جدید نداریم و چون انجام پروژه توسط شرکت های داخلی گرانتر تمام میشه (که البته این خودش جای بحث زیاد دارد و صرفا به نظر من یک ادعاست) پس دست نگه می داریم تا زمانی که همه مشکلات با دیپلماسی حل بشود. از طرفی اختراع قراردادهای پر از ابهام جدید IPC شرکتی مثل توتال را به میان کشید که آن هم با اولین تهدید امریکا تصمیم به رفتن گرفت. قبلا که تحریم شدیم حداقل خوبی ای که داشت تفکر حاکم این بود که تحریم نمی تواند کاری بکند و با این وجود پروژه ها کامل نمی خوابید. تفکر جدید که امد و به اصطلاح تحریم را (مثلا) برای مدتی برداشت، معلوم نیست حالا که تحریم برگشته چه پلن Bای دارد! چون تمام تمرکز و نکیه آنها روی نبود تحریم بوده نه ادامه وضع قبل.
در مجموع فکر میکنم تا زمانی که تفکر اصلی حاکم عوض نشه نمی توانیم آینده خوبی را پیش بینی کنیم...
به امید روزهای بهتر